PINK! en de kracht van girls only

‘Maar dat heb ik nog nooit gedaan’, reageert het vriendinnetje verschrikt. ‘No worries’, zegt de dochter, ‘volgens mijn zus is dat supercool.’ Ze lopen samen richting paskamers. Een jonge vrouw komt hen tegemoet, via high tech oortjes alvast door haar collega over hun komst gebrieft. ‘Dag meisjes, ik ben Paty. Hoe heten jullie?’ De dochter en het vriendinnetje noemen hun naam en schudden haar wat onwennig de hand. Paty houdt voor elk van hen een glanzende deur open: ze stappen, zusterlijk naast elkaar, een glamoureus pashok in.

We zijn in Londen, in de junior-afdeling van Victoria’s Secret, PINK genaamd. Een ondergoed-paradijs voor meisjes op zoek naar een eerste behaatje. Bij ons in Vlaanderen nauwelijks te vinden. Meisjes kunnen bij ons voor hun eerste aankoop snuisteren in hooguit hier en daar een rek met kleine maten in twee of drie kleuren. Eén, hoogstens, twee modellen. De verkoopsters, hoewel meestal heel vriendelijk, zijn gewend om met volwassen vrouwen te werken die nog weinig gène hebben rond het ‘opmeten van hun maat’.

Zo niet bij PINK. Alles wordt er aan gedaan opdat voor die jonge dames, de aankoop van hun eerste lingerie, een ervaring to remember zou zijn. Een aparte, volwaardige, stijlvol glanzende afdeling met meer moois op hún maat en volgens hún smaak dan ze gaan kunnen dragen in die prille beha-periode. Jonge, vlotte, verkoopsters die al babbelend de gêne rond ‘de maat’ als sneeuw voor de zon doen smelten.

‘Oh, we vinden dezelfde modellen schoon!’ De dochter en de vriendin komen hun hokjes uit en vergelijken hun ‘kaartje op naam’. Van de tien modellen die je in de winkel terugvindt, zijn dezelfde drie aangekruist. Zij hebben zonet alle modellen in hun maat in een zwarte versie gepast. De verkoopster heeft deskundig advies gegeven over waarop te letten bij het kiezen van een beha. Een laagdrempelige inwijding in ‘the art of wearing a bra’!

Gewapend met hun kaartjes met maat en model laten ze zich in de winkel helemaal gaan. Met hun armen vol beha’s duiken ze weer een pashokje in. Eéntje deze keer, om elkaar direct en zonder door de gang te moeten lopen, te kunnen helpen met kiezen en keuren.

Ik zit te wachten op een deluxe bank. Aan het gegiechel te horen, weet ik dat het goed gaat. Voor het laatste oordeel, mag ik ook nog even binnen. Twee fiere meisjes tonen de beha’s van hun keuze. Ik zie pas gevormde borsten in schitterende cups en daarboven stralende, samenzweerderige gezichten. Daar moeten niet veel woorden meer aan vuil gemaakt worden.

Niet alleen het aanbod, maar ook de rekening overtreft de normen! Ik betaal met mijn ogen toe. Blij dat ik, met dank aan PINK, deze vrouwen in wording een krachtig, verbindende ‘women only’ ervaring hebben kunnen geven.

---

Ik ben opgegroeid in meisjesnesten én kind van de jaren ’70. Die woelige jaren tijdens dewelke vrouwen voor het eerst massaal de arbeidsmarkt betraden en mijn moeder de keukentafel tot barricade maakte. Tot mijn achttiende dacht ik dat het in de wereld werkt zoals het ‘onder vrouwen’ gaat. Niet dus. Van die shock ben ik intussen bekomen. Vele jaren van ervaringen later, kijk ik opnieuw door de ogen van toen naar de gebeurtenissen van nu om zo een bijdrage te leveren aan het (terug) wakker maken en (meer) waarderen van het vrouwelijke in vrouwen én in mannen.